Złotawa, krucha i miła | Pokonaj Polskę - podsumowanie

Dobrze, że terminy gonią, bo nie wiadomo czy zebrałabym się z czymkolwiek do świąt. Wirus zeżarł mi dwa tygodnie, kolejne dwa też gdzieś wcięło no i tak wyszło. Zawsze mam problem z powrotem do porzuconych rytuałów.

W międzyczasie skończyło się lato i nastał listopad 😉

Na pewno wspominałam już, że konkurs Pokonaj Polskę bardzo mi się spodobał. Zmotywował do wyjścia poza utarte ścieżki. Będę kontynuować poznawanie Krakowa - wypady w jego nieznane zakamarki stały się niemal nałogiem.

Wydaje się, że to nic wielkiego, pojechać w nieznaną część swojego miasta. Jednak dla mnie każde nowe oznacza stres, choć nie zawsze o jednoznacznie negatywnym wydźwięku. Najczęściej jest to mieszanina ciekawości, ekscytacji, niepewności, lęku. Szczególnie gdy wybieram się w okolice zupełnie do tej pory ignorowane. Walczyłam w kategorii pieszej i pod tym kątem oceniam miasto bardzo dobrze. Owszem, są rejony nieprzyjazne piechurom, ale jest też całe mnóstwo cudownych miejsc, w których można się zapomnieć, zagubić, zawłóczyć. A to dopiero początek! Na razie bowiem uzbierałam 14,49 % krakowskich ścieżek (na apce startowałam od zera), co daje 463.9 unikalnych kilometrów. Dwutygodniowa kwarantanna trochę obcięła zasięgi, ale co tam, życie dopiero się zaczyna :)

Połowę krakowskich dzielnic (9 z 18) poznałam bliżej, czyli przeszłam minimum 25% ścieżek. Dwie z nich (Pogórze Duchackie oraz Bieżanów Prokocim) to do niedawna terra incognita. Rejony, o których słuchało się mrożących krew w żyłach opowieści. O kibolach-mordercach, maczetach i podobnych patologiach. Ale takie same legendy krążyły o Nowej Hucie, którą znam od dziecka. Oberwać można wszędzie, ale większe prawdopodobieństwo, że nie oberwiesz wcale. Najlepszy wynik osiągnęłam oczywiście w mojej maleńkiej dzielnicy Mistrzejowice (50%). Tylko jednej dzielnicy w ogóle nie dotknęłam stopą (Swoszowice, koniec świata!), pozostałe napoczęłam mniej lub bardziej.

Zostały mi głównie wielkie kobyły, same Dębniki mają 400 km ścieżek, Nowa Huta i Zwierzyniec ponad 300 km... i tak dalej. Ogólnie dużo zielonego, ogrom ciekawych obiektów i historii. Będzie co robić do przyszłego sezonu.

Część oficjalną mam za sobą, więc czas na małą galerię z ostatnich miesięcy. Taki Kraków na wyrywki :)

Fajnie zaobserwować, jak cztery miesiące przechodzą od soczystej zieleni po rudości i żółcie. Jedna pora roku... to dużo, czy mało?

---

CZERWIEC

---

Salwator - Rudawa, niedaleko ujścia do Wisły

Błonia

Park Jordana - sadzawka, w której nie wolno się kąpać ;)

Cmentarz Rakowicki

---

LIPIEC

---

Łąki Nowohuckie

Osiedle Willowe i Wandy (pierwsze osiedla Nowej Huty zbudowane na przełomie lat 40/50)

Nad Wisłą pod Forum Przestrzenie w dzień...

... i w nocy.

Podejrzane zakątki na Starym Podgórzu

---

SIERPIEŃ

---

Kapliczki przy ulicy Kosocickiej (Pogórze Duchackie). Ulica ruchliwa i mało przyjemna, ale te kapliczki uratowały spacer.

Legendarna Nyska pod Halą Targową. Imprezowe eldorado lat 90-tych, gdy nocna gastronomia dopiero raczkowała.

Vanilla Sky - okolice Kurdwanowa

Krakoski ziomek. Palca utracił w bitwie o ziarno na Rynku Głównym.

Willa pod Skałą, potocznie czerwony dom. Tu mieszkał Amon Göth, komendant obozu Płaszów.

Teren KL Płaszów, pozostałości po cmentarzu żydowskim

---

WRZESIEŃ

---

Łąki Nowohuckie we mgle

Pola Witkowickie. Przygotowane pod majową sesję w rzepaku!

Polana Na Sikorniku - mimozami jesień się zaczyna...

Las Wolski

Po namyśle odpowiadam - jedna pora roku... to i dużo, i mało.