First Step to Marriage!

Hi everyone! How are you? I hope you are having fun. It's been almost 2 weeks since I wrote anything. However, I have a feeling that I wrote it yesterday. How fast time flies.

I think these two weeks have been a bit hectic for me. First I took a break for a few days and rested. Then we went to Giresun for my brother's first step in marriage. You know, getting married in Turks is a gradual and tiring process. There are 4 big stages as asking for the girl's hand in marriage, engagement, henna and wedding. We are still in the first stage. Actually, I don't like these kinds of organizations at all. It seems very tedious and unnecessary to me. So wearing a ring shouldn't be this hard. Still, it's a good thing to experience. Events like this usually happen once in your lifetime. That's why you have to make an extra effort to everything to be great . Our preparations were in line with this. While I was still in Istanbul, I said to my brother, "I will not inflate a single balloon when I go there. What's wrong with me, am I getting married?" But things didn't go that way. I think I was the one who work up the most. Since I am a person who is very concerned about aesthetics, I can say that I understand a little about these things. As such, I was often asked for my opinion on how it happened. I can't say I'm complaining much about it.

"Herkese selam arkadaşlar! Arkadaş da diyemiyorum yılan dolu aramızda" Nedense bu replikle giriş yapmak istedim. lol. Şaka bir yana nasılsınız? Umarım keyifler yerindedir. Bir şeyler yazmayalı neredeyse 2 hafta olmuş. Halbuki daha dün yazmışım gibi bir his var içimde. Zaman ne hızlı akıp gidiyor.
Sanırım bu iki hafta benim için biraz hareketli geçti. Önce birkaç gün ara verdim ve dinlendim. Daha sonra abimin evliliğe ilk adımı için Giresun'a gittik. Biliyorsunuz Türklerde evlenmek biraz aşamalı ve yorucu bir süreç. Söz, nişan,kına ve düğün olarak 4 büyük aşama var. Biz henüz ilk aşamadayız. Aslında bu tarz organizasyonlardan hiç hoşlanmıyorum. Bana çok yorucu ve gereksiz geliyor. Yani yüzük takmak bu kadar zor olmamalı ya. Yine de yaşaması güzel olaylar. Bu tarz olaylar genellikle ömrünüzde bir kez yaşanır. O yüzden güzel olması için ekstra çaba sarfetmeniz gerekir. Bizim yaptığımız hazırlıklar da bu doğrultudaydı. Henüz İstanbuldayken abime "Oraya gidince bir tane bile balon şişirmeyeceğim. Bana ne ben mi evleniyorum" demiştim. Ama işler öyle gitmedi. Sanırım en çok uğraşan ben oldum. Estetiklik konusunda çok kaygılı bir insan olduğum için bu işlerden biraz anladığımı söyleyebilirim. Öyle olunca da nasıl olduğu konusunda genellikle benim fikrim soruldu. Bundan pek şikayetçi olduğumu söyleyemem.

We came from Istanbul to the Tirebolu district of Giresun for the ceremony of asking for the girl's hand in marriage. This is my mother's hometown and it's a really beautiful place. I can say that I especially love the beach. Luckily, even though it was January, the weather wasn't too cold. I even felt like it was in the spring season. Normally, Giresun is cold and snowy in these months. We have once again encountered the frightening side of global warming.

Kız isteme merasimi için İstanbul'dan Giresun'un Tirebolu ilçesine geldik. Burası annemin memleketi ve gerçekten çok güzel bir yer. Özellikle sahile bayıldığımı söyleyebilirim. Şanslıyız ki ocak ayında olmamıza rağmen hava çok soğuk değildi. Hatta bahar mevsimindeymiş gibi hissettim. Normalde bu aylarda Giresun soğuk ve karlı oluyor. Küresel ısınmanın korkutucu yanıyla bir kez daha karşılaşmış olduk.

We did a lot of shopping in Tirebolu before moving on to the village house. First, we had a flower bouquet prepared. Then we bought cake. These were necessary for food and photography after the celebration. After a few simple grocery shopping, we went to my grandparents' house. This is a village and it's all wooded. When you look through the window of the room, you see such a view. I think it's a very fresh image. Of course, it is much more beautiful in the summer. But this season, we should be thankful for that.

Köy evine geçmeden önce Tirebolu'da bir sürü alışveriş yaptık. Önce bir çiçek buketi hazırlattık. Daha sonra pasta satın aldık. Kutlamadan sonra yemek ve fotoğraf çekilmek için bunlar gerekliydi. Birkaç basit market alışverişinden sonra dedemlerin evine gittik. Burası bir köy ve her yer ağaçlık alan. Odanın camından bakınca böyle bir manzarayı görüyorsunuz. Bence çok taze bir görüntü. Tabii ki yaz aylarında çok daha güzel oluyor. Ama bu mevsimde buna da şükretmek gerek.

In fact, instead of dealing with all this, we could have agreed with an organization company. That way, everything would be easier. But my mother wanted to deal with all the details herself. She even bought the cake decoration in the picture herself.

Aslında tüm bunlarla uğraşmak yerine bir organizasyon şirketiyle anlaşabilirdik. Böylelikle her şey daha kolay olurdu. Ama annem tüm detaylarla kendisi uğraşmak istedi. Resimdeki pasta süsünü bile kendisi satın aldı.

We searched a few boutiques online. These boutiques work by order. They also produce flowers, chocolates and other things with the couple's name on them. In fact, almost everything had Ramazan & Elif written on it. Although this seemed a bit of an exaggeration to me, they liked it. I don't know, it's not something that appeals to me very much. Such classic things always seem boring to me.

İnternetten birkaç butik araştırmıştık. Bu butikler sipariş ile çalışıyorlar. Üzerinde çiftin adı yazan çiçekler, çikolatalar ve başka şeyler de üretiyorlar. Gerçekten neredeyse her şeyin üzerinde Ramazan & Elif yazıyordu. Bu bana biraz abartı gibi gelse de onlar bunu beğenmişti. Bilmiyorum ya bana çok hitap eden şeyler değil. Bu kadar klasik şeyler bana her zaman sıkıcı gelmiştir.

I think it was a pretty ceremony. I had fun. I just had a bad moment once. I was the cameraman. I was sitting during the photo shoot. I suddenly turned to my mother, who was sitting next to me, and I said, "I will never experience such things," and I began to cry. Fortunately, this was a short-lived crisis. It sounds ridiculous when you think about it now. You don't need to experience such things to be happy. But at times when I feel weak, I can experience such things. It's not something to be overly important. Right now I can only say that I wish this had not happened.

Since I am the cameraman, I don't have many photos. I only have a few photos. This is a photo I took with our happy couple. While sharing this photo on Instagram, I wrote "I didn't shine much so that the bride and groom would not be ashamed". I am indeed a modest person. You know, although I am humble, I do not express this. I don't like to brag neverrrrrr ahahahah.

Bence güzel bir kız isteme töreni oldu. Ben eğlendim. Sadece bir ara kötü bir an yaşadım. Kameramanlık görevini ben üstlendim. Fotoğraf çekimi sırasında oturuyordum. Birden yanımda oturan anneme dönüp "Hiçbir zaman böyle şeyler yaşayamayacağım" dedim ve ağlamaya başladım. Neyse ki bu kısa süren bir krizdi. Şu an düşününce çok saçma geliyor. Mutlu olmak için böyle şeyler yaşamaya gerek yok. Ama zayıf hissettiğim bazı anlarda böyle şeyler yaşayabiliyorum. Fazla önemsenecek bir şey değil. Şu an sadece keşke bu yaşanmasaydı diyebiliyorum.
Kameramanlık görevini ben üstlendiğim için pek fazla fotoğrafım yok. Birkaç fotoğrafım var sadece. Bu da mutluluğa erişen çiftimizle çekildiğim bir fotoğraf. Instagram'da bu fotoğrafı paylaşırken "Gelinle damada ayıp olmasın diye fazla ışık saçmadım" yazmıştım. Gerçekten de mütevazı bir insanım. Işıl ışıl olmama rağmen bunu dile getirmiyorum biliyorsunuz. Övünmekten asssssssssssssssssssssla hoşlanmam ahahahah.

All in all, I think it was a good feeling. I hope everyone who truly deserves it gets to experience this moment. Stay with love until my next post. Goodbye my beybisular!

Her şeyiyle güzel bir andı bence. Umarım gerçekten hakeden herkes bu anı yaşar. Bir sonraki yazıma kadar sevgiyle kalın. Hoşça Kalın beybisularım!

-All photographs are my own, unless otherwise stated.
-Tüm fotoğraflar bana aittir.

For the best experience view this post on Liketu