Blue Agenda, / Mavi Ajanda ( ENG-TR )

Hello My Friends,

The news from backstage was that there were at least 500 people in the hall. Before going on stage, Bekir looked at his attire one last time and corrected it. Then he stood in front of the mirror and said these words to himself.
_ You are strong, Bekir. You can do.
_You must show your success to the eyes looking at you.
_Go on stage like a lion piece and wear fur..

Source

Bekir, who met with his university friends at Yasemin cafe every weekend on İki Eylül street, one of the liveliest and busiest streets in Eskişehir, was a second-year student of the Radio, Television and Cinema department. Radio-Television and Cinema were actually among their second choices. He always thought of studying architecture. He trusted his imagination and wanted to be an entrepreneurial project specialist.

The reasons why he chose Eskişehir were that most of the university campuses were close to the center and there were multiple accommodation alternatives around the campus. Bekir, who came to a crowded student city, made many friends here. The department he studied was a department that young people wanted to study the most, as it gave basic information about how to improve themselves in the media industry.

They shared the same house with Fikret and Ahmet, who were studying in the same department as him. They even divided the work among themselves at home. Ahmet was very good at cooking. He usually did the cooking. Fikret was a disciplined, planned and meticulous person. He always wanted the house to be clean. Bekir would also support Fikret in cleaning. After school, they would all sit together at Yasemin cafe on İki Eylül street.

Bekir loved to read Penguen magazine, to which he subscribed weekly, when his friends went out. His interest in the magazine, which evaluated the events in social life with a humorous language, was increasing. He read all the pages of the magazine and wrote something of his own in his shaped and eye-catching blue diary, which he kept secretly in his room. He would even cut out the pictures of some pages neatly with scissors and paste them in his diary along with the sentences he wrote from his own mind. He would even attend interviews and autograph sessions of the writers who wrote for the magazine.

One day, Fikret left the lesson and went home, with permission from his teacher, because he felt uncomfortable. Fikret, who had a stomach ache, could not find the medicine he had put in a corner of the house. Looking everywhere, Fikret finally thought that it might be the cupboards in his friend Bekir's room. While looking through the books, he saw the blue agenda. He was curious about this remarkable agenda, wondered about its contents, and read it. Fikret laughed a lot while reading and had a lot of fun. Realizing his friend's talent, Fikret was going to talk to Ahmet in the evening to prepare a surprise for him.

Ahmet came home around nine. Bekir went to his room. Fikret slept until they arrived. Fikret came to Ahmet, said that there was something missing at home, and went to the market with his friend. While walking outside, Fikret talked about Bekir's agenda and Ahmet laughed when he told what he wrote. They made a plan together. They talked to the owner of Yasemin cafe, where they went together every evening, and asked Bekir to come on stage at the cafe. Live music performances were held in the cafe on weekends. The cafe owner, Mr. Tuncay, allowed Bekir to go on stage after the live music performance, upon the insistence of his friends.

Bekir, unaware of the situation, is reading his magazine in his room. He was taking notes in his blue calendar. His friends came home and called Bekir to the living room. They all sat together. Fikret turned to Bekir and talked about a few paragraphs he had noted in his blue agenda. Even though Bekir was a little angry, he realized that what he wrote sounded funny and smiled. Look, you laughed. We laughed too. He said everyone should laugh. That evening, they all laughed harder than they had ever laughed before. They told Bekir that they talked to the owner of the cafe and that he could go on stage on Saturday evening. Bekir asked, "What did you do?" with worried and confused eyes. He became uneasy. He got a little excited. But deep down he wanted to do this too. Bekir couldn't sleep at all that night. He read every line over and over again on the blue agenda he held in his hand.

The street's popular cafe was packed every Saturday. Live music performance would enthuse the incoming university students. There were even people at the table who lost themselves in the rhythm of the music. When the music ended, the cafe owner said, Mr. Tuncay, I have a little surprise for you this evening. Our friend Bekir, who is among us, will put on a small show to entertain us. He said, "I invite him to the stage."

Bekir, who never gave up his blue agenda, came to the stage with confident steps and introduced himself. Then he started talking about the funny events he had noted down in his blue calendar. At first, not everyone quite understood what was happening. When the laughing sounds of those sitting in the front spread to the back, everyone got curious and stood up and started listening to the singing of the show. Everyone was laughing and having fun.

After this show, Bekir started to appear not only in Yasemin cafe but also in popular cafes in Eskişehir. He was trying to make his name known day by day. He became very popular because the stories he told bore traces of the lives of young people. Ahmet and Fikret appreciated Bekir's success and were always by his side. Now Ahmet and Fikret were stepping in for the organizational work.

Bekir's increasing success had a great impact on the campus. One of Bekir's biggest dreams was to go on stage in the campus's conference hall, which seats approximately 500 people. This was also arranged by his friends Fikret and Ahmet, who were always with him and never gave up their support. They talked to Enver Hodja, who was taking the World Cinema History classes and was their favorite teacher, and asked him to be the head of the organization for a show. After Enver Hoxha received all the permissions, the campus hall was prepared. Demonstration posters were hung at the entrances of the campus weeks ago.

Bekir prepared for this show for days. He only left his room to eat, drink and meet some of his needs. He was constantly taking notes in his blue calendar and rehearsing on his own. Fikret and Ahmet could hear the voices of Bekir, who was working hard in his room. And then came the big day. He wore a shiny black shirt with white fabric trousers underneath. Bekir was waiting backstage to go on stage.

As I mentioned at the beginning of my article, the news coming from the backstage was that the hall was quite crowded. Although Bekir was excited, he was cool and calm. He was the most important feature of it. He went on stage. He did his show. His eyes were shining brightly on stage. For the stage decoration, there was a chair with long legs and a round table in front of it. He wanted this table to put his blue agenda in his hand. He started telling his stories. Everyone was laughing and having fun. Bekir, who stayed on stage for an hour and a half, could never forget that day. He wrote that day as Rebirth in his blue calendar.

Selam Dostlarım,

Kulisten gelen haberler, salonda en az 500 kişinin olduğuydu. Bekir, sahneye çıkmadan önce son kez kılık kıyafetine baktı, ve düzelti. Sonra aynanın karşına geçip, içinden şu cümleleri geçirdi.
_ Güçlüsün Bekir. Yapabilirsin.
_ Başarını, sana bakan gözlere göstermelisin.
_Aslan parçası gibi sahneye çık ve kürkle..

Kaynak

Eskişehir'in en hareketli ve en işlek caddelerinden biri olan İki Eylül caddesinde, her hafta sonu Yasemin kafede üniversite arkadaşlarıyla buluşan Bekir, Radyo Televizyon ve Sinema bölümünün 2. sınıf öğrencisiydi. Radyo-Televizyon ve Sinema aslında ikinci tercihleri arasındaydı. Aklından hep mimarlık okumak geçiyordu. Hayal gücüne güveniyor, girişimci bir proje uzmanı olmak istiyordu.

Eskişehir'i tercih etmesinin sebepleri, üniversite kampüslerinin çoğunun merkeze yakın olması ve kampüs çevresinde birden çok konaklama alternatiflerinin bulunmasıydı. Kalabalık bir öğrenci şehrine gelen Bekir, burada bir çok arkadaş edindi. Okuduğu bölüm, medya sektöründe kendisini nasıl geliştirebileceğiyle ilgili temel bilgileri veren, gençlerin en çok okumak istedikleri bir bölümdü.

Kendisiyle aynı bölümü okuyan, Fikret ve Ahmet ile aynı evi paylaşıyorlardı. Hatta evde kendi aralarında iş bölümü bile yapmışlardı. Ahmet yemek konusunda çok başarılıydı. Yemekleri genelde O yapardı. Fikret ise disiplinli planlı ve titiz biriydi. Evin her zaman temiz olmasını isterdi. Bekir de temizlik konusunda Fikret'e destek olurdu. Okul çıkışları hep beraber İki Eylül caddesindeki Yasemin kafede otururlardı.

Bekir, arkadaşları dışarı çıktığında haftalık abone olduğu Penguen dergisini okumayı çok severdi. Sosyal hayatın içinde gelişen olayları mizahı bir dille değerlendiren dergiye olan ilgisi gittikçe artıyordu. Derginin tüm sayfalarını okuyup, odasında gizlice muhafaza ettiği şekilli ve dikkat çeken mavi ajandasına, kendince bir şeyler yazıyordu. Hatta bazı sayfaların resimlerini makasla düzgünce kesip, kendi aklından yazdığı cümleleriyle birlikte ajandasına not edip yapıştırırdı. Hatta dergide yazı yazan yazarların, söyleşi ve imza günlerine katılırdı.

Bir gün Fikret, kendisi rahatsız hissettiği için hocasından izin alarak dersten çıkıp eve gitti. Midesi ağrıyan Fikret evin bir köşesine koyduğu ilacı bulamadı. Her yere bakan Fikret son olarak arkadaşı Bekir'in odasındaki dolaplar da olabileceğini düşündü. Kitapların arasında bakarken, mavi ajandayı gördü. Dikkat çeken bu ajandayı merak edip, içindekileri merak edip okudu. Okurken kahkahalar atan Fikret, çok gülmüş ve çok da eğlenmişti. Arkadaşının yeteneğini fark eden Fikret, O'nun için bir sürpriz hazırlamak için akşam Ahmet'le konuşacaktı.

Ahmet eve dokuz gibi gelmişti. Bekir, odasına geçti. Fikret onlar gelinceye kadar uyumuştu. Ahmet'in yanına gelen Fikret, evde eksik bir şeyler olduğunu söyleyerek, arkadaşıyla markete çıktı. Dışarda yürürken Bekir'in ajandasından bahseden Fikret, yazdıklarını anlatınca Ahmet'te gülüyordu. Birlikte bir plan yaptılar. Her akşam birlikte gittikleri Yasemin kafenin sahibiyle konuşarak, Bekir'in kafede sahneye çıkmasını istediler. Kafede hafta sonları canlı müzik performansları sergileniyordu. Kafe sahibi, Tuncay Bey, arkadaşlarının ısrarı üzerine Bekir'in canlı müzik performansından sonra, sahneye çıkmasına izin vermişti.

Durumdan habersiz olan Bekir, odasında dergisini okuyor. Mavi ajandasına notlar alıyordu. Eve gelen arkadaşları, Bekir'i salona çağırdı. Hep birlikte oturdular. Fikret, Bekir'e dönüp, mavi ajandasına not ettiği bir kaç paragraftan bahsetti. Bekir, biraz kızmış olsa da, yazdıklarının kulağa komik geldiğini fark etti ve gülümsedi. Bak güldün. Biz de güldük. Herkes gülsün dedi. O akşam hep birlikte hiç gülmedikleri kadar gülmüşlerdi. Bekir'e kafenin sahibiyle konuştuklarını ve cumartesi akşamı sahneye çıkabileceğini anlattılar. Bekir, endişeli ve şaşkın gözlerle ne yaptınız dedi. Tedirgin oldu. Biraz da heyecanlandı. Ama bunu yapmayı da içten içte çok istiyordu. Bekir o gece hiç uyuyamadı. Elinde tuttuğu mavi ajandasının her satırını tekrar tekrar okudu.

Caddenin popüler kafesi, her cumartesi dolu olurdu. Canlı müzik performansı, gelen üniversite öğrencilerini coştururdu. Masa da kendini müziğin ritmine kaptıranlar bile oluyordu. Müzik bittiğinde, kafe sahibi, Tuncay Bey, sizlere bu akşam için küçük bir sürprizim var dedi. Aramız da bulunan Bekir arkadaşımız, bizleri eğlendirecek küçük bir gösteri yapacaktır. Kendisini sahneye davet ediyorum dedi.

Mavi ajandasını elinden hiç bırakmayan Bekir, kendinden emin adımlarla sahneye gelerek, kendini tanıttı. Sonra mavi ajandasına not ettiği komik olaylardan bahsetmeye başladı. İlk başlarda herkes ne olduğunu pek anlayamadı. Önde oturanların gülme sesleri arka taraflara gidince, herkes meraklandı ve öne doğru ayaklanarak gösteriyi söyleyişi ayakta dinlemeye başladılar. Herkes gülüyor ve eğleniyordu.

Bu gösteriden sonra, Bekir, sadece Yasemin kafede değil, Eskişehir'in popüler kafelerinde çıkmaya başladı. Gün geçtikçe ismini de duyurmaya çalışıyordu. Anlattığı hikayelerde özellikle gençlerin yaşamlarından izler taşıdığı için çok sevilmeye başlamıştı. Ahmet ve Fikret Bekir'in başarısını takdir ediyor, her zaman O'nun yanında oluyorlardı. Artık organizasyon işleri için Ahmet ve Fikret devreye giriyordu.

Bekir'in giderek yükselen bu başarısı, kampüste de büyük yankı uyandırmıştı. Bekir'in en büyük hayallerinden biri de kampüsün yaklaşık 500 kişilikten oluşan konferans salonunda sahneye çıkmaktı. Bunu da yine her zaman yanında olan ve desteğini asla esirgemeyen arkadaşları Fikret ve Ahmet ayarlamıştı. Dünya Sinema Tarihi derslerine giren ve çok sevdikleri hocaları olan Enver Hoca ile konuşarak bir gösteri için organizasyonun başında durmasını istediler. Enver Hoca tüm izinleri aldıktan sonra, kampüs salonu hazırlandı. Haftalar öncesinden kampüsün giriş kısımlarına gösteri afişler asıldı.

Bekir, bu gösteri için, günlerce hazırlık yaptı. Odasından sadece yemek içme ve birtakım ihtiyaçları için çıkıyordu. Mavi ajandasına sürekli notlar alıp, kendi kendine provalar yapıyordu. Fikret ve Ahmet odasında yoğun bir şekilde çalışan Bekir'in seslerini duyabiliyordu. Ve o büyük gün geldi. Altına beyaz kumaş pantolon üzerine parlak siyah gömlek giydi. Bekir sahneye çıkmak için kuliste bekliyordu.

Yazımın başında da bahsettiğim gibi, kulisten gelen haberler, salonun oldukça kalabalık olduğuydu. Bekir, heyecanlı olmasına rağmen soğukkanlı ve sakindi. O bunun en önemli özelliğiydi. Sahneye çıktı. Gösterisini yaptı. Sahnede gözleri ışıl ışıl parlıyordu. Sahne dekoru için, uzun ayaklı sandalye ve önünde yuvarlak bir masa bulunuyordu. Bu masayı elinde tuttuğu mavi ajandasını koymak için istemişti. Hikayelerini anlatmaya başladı. Herkes gülüyor ve eğleniyordu. Bir buçuk saat sahnede kalan Bekir, o günü hiç unutamadı. Mavi ajandasına o günü, Yeniden Doğuş olarak yazdı.