Expedition: Opava Silesia day 2

[ENG]

Day 2 – winter.
Damn cold. Start from the top (I wonder who will be able to get to this car later 😛). Very cold. We got downstairs quickly and without any fuss. It wasn't very comforting. Did we already say it was cold? Well, we must add that in the meantime it started to drizzle. OK we'll see. Fortunately, the moisture capacity of our clothes was enough to survive it, although the descents made us remember that we have to come back someday.
And in fact - after seeing the outside of the bunker next to the railway line, which accompanied us for some time, we started climbing up. First, along the side of a "Czech provincial" road, then along a road through the village, and finally along a dirt road under a railway viaduct straight to the widest bicycle route in the world. Literally – the whole meadow. It's nice that there were signs, because it would be hard to believe that there is a bicycle trail somewhere there. We broke through the peak and descended to the town of Bruntál. I don't know how it's possible, but the city remains in the middle class of the Polish People's Republic. But it's still worth a visit. In Buntal, for example, there is a beautiful palace on a rounded triangle plan, with gardens. We left Bruntal through a linear park with interesting signs for cyclists. Then the route was straight. Although this does result in faster encounters with cars.
Praděd started to welcome us with towns with "pod Pradedem" in their name. It was getting interesting. One of the climbs planned by the author of the trail forced us to use walking mode for a while, but it quickly turned out that it was worth it -
we reached the mountain, which is accessed by a chairlift and is regularly used by cyclists. What for? To go down the singletrack that the author included in our route. Was it worth it? Question! A great spot and smooth singletrack allowed for a lot of fun downhill.
The carelessness of one of our men led to an incident, but...
Let's make an agreement - who brakes is the one from the police 😃
After these events, we picked ourselves up and slowly reached the title character - Mr. Pradziad greeted us with a steady climb that could bore anyone who was prepared for this 12% average slope. Passing various landslides, a barrier that was constantly moved and even a ski lift across the route, we reached the top. That's right - na
right up, because there is an asphalt road right up to the tower. A demanding climb but worth it. There, we were greeted by a statue of Mr. Pradziad and a tower. We spent the money intended for climbing the tower on coffee at a restaurant in the same building and went down. Fast, but not-quite. The altitude took its toll - while descending, you had to take breaks to get some warmth, and the length of the route meant that (although it sounds absurd) you could get bored during the ride... We reached the bottom, for dessert we went to a nearby waterfall and hit the Czech waterfall. i.e. a viewpoint in Hubertov.
Was it worth it? We don't know what your priorities are, but we will definitely come back!
K.K

[PL]
Dzień 2 – zimo.
Cholernie zimno. Start z góry (ciekawe kto potem da radę podjechać do tego samochodu 😛). Zimniutko. Szybko, bez kręcenia znaleźliśmy się na dole. Nie było to zbyt pocieszające. Mówiliśmy już że było zimno? No to dodać musimy, że w między czasiezaczęła padać mżawka. Ok… zobaczymy. Na szczęście pojemność wilgotności naszych ciuchów wystarczyła by to przetrwać, choć zjazdy kazały pamiętać, że kiedyś trzeba wrócić.
I faktycznie – po obejrzeniu z zewnątrz bunkra przy linii kolejowej, która zresztą towarzyszyła nam przez jakiś czas, zaczęliśmy podjazd do góry. Najpierw poboczem drogi klasy „czeska wojewódzka”, potem drogą przez wieś, a na koniec polną drogą pod wiaduktem kolejowym wprost na najszerszą trasę rowerową na świecie. Dosłownie – cała łąka. Fajnie że były oznakowania, bo trudno byłoby uwierzyć, że gdzieś tam jest rowerowy szlak. Przebiliśmy się prze szczyt i zjechaliśmy do miejscowości Bruntál. Nie wiem jak to możliwe, ale miasto trzyma się w średnim peerelu. Ale i tak warte jest odwiedzenia. W Buntal znajduje się np. przepiękny pałac na planie zaokrąglonego trójkąta, wraz z ogrodami. Z Bruntal wyjechaliśmy przez park liniowy, gdzie zastanawiające są znaki poziome malowane dla rowerzystów. Dalej trasa była już prosta. Choć to powoduje szybsze spotkania z samochodami.
Pradziad zaczął witać nas miejscowościami z „pod Pradedem” w nazwie. Robiło się ciekawie. Jeden z podjazdów zaplanowanych przez autora śladu zmusiła nas do chwilowego skorzystania z trybu chodzącego, ale szybko okazało się że było warto –
dotarliśmy na górę , na którą prowadzi wyciąg krzesełkowy i regularnie korzystają z niego rowerzyści. Po co? By zjechać singletrackiem, który autor zaszył w naszej trasie. Czy było warto? Pytanie! Super miejscówka i gładki singletrack pozwoliły na masę frajdy ze zjazdu.
Niefrasobliwość jednego z naszych doprowadziła co prawda do pewnego zdarzenia, ale
umówmy się – kto hamuje ten z policji 😃
Po tych wydarzeniach pozbieraliśmy się i powolutku dojechaliśmy do tytułowego bohatera– pan Pradziad przywitał nas równomiernym podjazdem, który mógłby zanudzić każdego kto był przygotowany na te 12% średniego nachylenia. Mijając różne osuwiska, co chwilę przestawianą barierkę i nawet wyciąg w poprzek trasy, dotarliśmy na górę. Tak jest – na
samą górę, bo pod samą wieżę prowadzi asfalt. Podjazd wymagający ale warty pokonania. Tam przywitała nas statua pana Pradziada i wieża. Pieniądze przeznaczone na wjazd na wieżę wydaliśmy na kawę w restauracji w tym samym budynku i ruszyliśmy w dół. Szybko, ale nie-do-końca. Wysokość robiła swoje – zjeżdżając trzeba było robić przerwy aby trochę złapać ciepła, a długość trasy sprawiała, że (choć brzmi to absurdalnie) mogła znudzić się w trakcie... Dojechaliśmy na dół, na deser pojechaliśmy do pobliskiego wodospadu i zaczepiliśmy jeszcze o czeską wychlidkę czyli punkt widokowy w Hubertovie.
Czy było warto? Nie wiemy jakie macie priorytety, ale my tam wrócimy na pewno!
KK