Before my eyes
After six years of blogging, I still find writing the hardest part. I have learned, from a very young age to express myself with pictures rather than words. Photography happens handily, without any effort. I let myself to be drawn by the light and shapes, while framing has become a second nature. I look around and I see pictures!
Words, on the other hand, are often struggling to find their way to my fingertips and the keyboard that will eventually, send them to you. But people communicate with words. A rather imperfect and quite problematic way of communication, if you ask me, but the only one we have figured out so far.
I took those pictures a couple of weeks ago, having in mind a monochrome edit as I was taking them. But then I took many more and I ended up writing a whole different post about that walk, forgetting about them. But now the south winds returned, the air is once again filled with dust from Sahara dessert and going out to take pictures doesn't seem like a good idea, not at all!
So I dived into the magic of editing, the second best activity after actually shooting and the black and white patterns that I had imagined, appeared before my eyes.
And now before your eyes too :)
In case you haven't recognised them, the thorny cactuses that I so eagerly captured, are prickly pears, a plant life form that can be found abundantly around here. They don't seem to have any problem at all growing by the sea, on rocks, even on vertical cliffs. And they bear delicious fruits too, for those that are skilful enough to collect and peel them without getting stung by the countless thorns that protect them!
The last picture has nothing to do with the rest apart, of course, from the fact that it was taken at the same time and place as the previous ones. Nevertheless I wanted to see it in black and white and since I edited it we not share it with you too :)
The camera that I used is a Canon EOS 850D with an EF-S 18-135mm lens attached. I edited the photographs in Adobe Photoshop Lightroom Classic
Thank you for reading and if you want to know more about me you can check out my introduction post.
Commenting, upvoting and rebloging are highly appreciated!
6 years of blogging, wow! Happy Hive Birthday 🥳
The last photo is really intriguing. It would be hard to put into words how I feel when I see it. Besides, to bounce off what you were saying, putting words to how we feel is always pretty hard. Especially when it comes to art. Because it's all about putting words to what we feel deep down inside, and that's a very difficult exercise.
Time flies quickly when you are having a good time :)
Thanks!
Words can be very demanding though pictures, arts and nature speak more words to us without moving their mouth.
I have to confess this statement made me laugh, though. It brings in more reasonable feelings that make me agree with you.
You did absolutely well with the captures, and their beauty can't be explained, especially knowing how they grow.
Thank you very much @balikis95 :)
You are very much welcome
6years?
This is so amazing and so encouraging to hear
Writing isn't everybody's thing
But it's beautiful when you understand where your strength lies .
Great pictures💞💞💞
Thanks!
And welcome to hive. Time flies quickly here, you'll see for yourself :)
Thank you very much @qurator and @brumest for your support, much appreciated!
🤐 Well, it doesn't look like it!
And the photos don't seem to be what they are. 😁
Thanks, that was a big compliment :)
😁
You must praise what deserves praise! Greetings to both of you! And @traisto, how is it going with her new friend? Any progress?
A lot of progress, yes! I wonder when I'll find the time to write about our mystery project :)
Cheers!
👀
Γι'αυτό εδώ λέμε "Una imagen vale más que mil palabras" (μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις), σαν επαγγελματίας φωτογράφος που είσαι τα λόγια μένουν περιττά για εσένα 👍🏻.
Έχω τρυπηθεί πολλές φορές μαζεύοντας φραγκόσυκα χαχαχα 🥴, και το αστείο είναι ότι εγώ δεν τα τρώω διότι είναι γεμάτα κουκούτσια 😬 🤣🤣 αλλά μου αρέσει να τα μαζεύω για τους άλλους 🤭🤭🤭, δηλαδή τα μάζευα στην Ελλάδα, εδώ δεν έχει φραγκοσυκιές όπως στην Ελλάδα που είναι παντού χαχαχα, και να σου πώ την αλήθεια εδώ ο κόσμος δεν τα τρώει τα φραγκόσυκα, μερικές φορές τα φέρνουν στα σουπερμάρκετ αλλά δεν τα γνωρίζουν και δεν ξέρουν ότι τρώγονται 🤷🏻♀️
Χαχα βέβαια, η απέχθειά σου για τα κουκούτσια :)
Έκανα το ίδιο με τα σαλιγκάρια όταν ήμουν μικρός. Δεν τα έτρωγα αλλά μου άρεσε να τα μαζεύω!
Αχ, τα αγαπημένα μου σαλιγκάρακια 🐌🥰, όταν ήμουνα μικρή και μέναμε στην Ελλάδα, μαζί με την αδερφή μου και τον ξάδερφό μας είχαμε φτιάξει ένα σπίτι στο χώμα στο χωράφι που είχε κάτω η πολυκατοικία, είχαμε σκάψει τρύπες και τους είχαμε κάνει και σήραγγες χαχαχα, δεν θα το πιστέψεις αλλά μέχρι αυγά είχαν βάλει, τα προσέχαμε πολύ και ότι σαλιγκάρι βρίσκαμε στο δρόμο το πηγαίναμε εκεί χαχαχα, μέχρι που μία μέρα κατεβήκαμε να τα δούμε, όπως κάναμε κάθε φορά όταν γυρίζαμε απο το σχολείο, και τα βρήκαμε όλα διαλυμένα και τα κακόμοιρα τα σαλιγκάρακια μας σκοτωμένα 🥺😔😥😭, το κολοπαιδο της πολυκατοικίας μας τα χάλασε όλα 🤬😡😠 αυτό το σκατόπαιδο ήταν ψυχοπαθής, είχε κάνει πολλά, ήταν μεγαλύτερος από εμάς και όλο μας πείραζε και όταν το λέγαμε στους γονείς μας η γιαγιά του όλο έλεγε "ο Αγγελος μου είναι καλό παιδί, γιατί λέτε ψέματα;" 😤😡😠
Τον λέγανε και Άγγελο, αυτός ήτανε ο Χάρος παιδί μου, χειρότερος από τον σατανά 🙄😒
Στην οικογένεια μου κανένας δεν τρώει σαλιγκάρια, η μητρική γιαγιά μου τα μαγείρευε όταν ήτανε νέα αλλά αυτή δεν τα έτρωγε
Ωχ, χτύπησα φλέβα με τα σαλιγκάρια! Βρε, τον Άγγελο που ήταν και καλό παιδί, ακόμα τον θυμάσαι...
😭
Είναι να μην θυμάσαι τέτοιο διάολο, ήταν πολύ κακός, από τους χειρότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει 😬, και ήταν και παιδί ακόμα, σκέψου. Εμείς παίζαμε πάντα στην πιλοτή μετά από το σχολείο και όταν αυτός δεν είχε τί να κάνει μας πείραζε και έλεγε ότι σπάσαμε τούτο, χαλάσαμε το άλλο, κτλ, και η γιαγιά του κατέβαινε και μας μάλωνε 🙄😤😡, ευτυχώς η οικογένεια του ήτανε πλούσια και τον είχαν βάλει σε ιδιωτικό σχολείο, σε γερμανικά, ποδόσφαιρο και κάτι άλλα και περνούσε λίγο καιρό στην πολυκατοικία και έτσι τον ξεφορτωνόμασταν χαχαχα. Του ξαδέρφου μας, που ζούσε στην ίδια πολυκατοικία και με τον οποίο παίζαμε και μεγαλώσαμε μαζί, του σκότωσε με ένα τσεκούρι ένα παπάκι που του είχε αγοράσει η μαμά του (η θεία μου), αυτό έγινε πολύ πριν από τα σαλιγκάρια.
Τι να σου πώ, αυτός ήτανε δολοφόνος και ψυχοπαθής από μικρός, ποιος ξέρει, μπορεί και να σκότωσε και κανένα άνθρωπο όταν μεγάλωσε και να είναι τώρα φυλακή, να σου πώ την αλήθεια αυτό δεν θα με εξέπληζε καθόλου 😕.
Όπως μου τα λες, πλούσια οικογένεια, ιδιωτικό σχολείο και τέτοιος χαρακτήρας, πολύ πιθανό να έχει μια πολύ καλή δουλειά, να βγάζει ένα σκασμό λεφτά και να βασανίζει τους υπαλλήλους του. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν τις περισσότερες καλές θέσεις στην Ελλάδα του σήμερα...
Άστα να πάνε 🥴😬😞