O umieraniu i zdychaniu tudzież o nagonce bambinistów na profesora Bralczyka

Głośnym echem - i to ze sporym opóźnieniem - odbijają się słowa profesora Bralczyka o tym, że zwierzęta zdychają a ludzie umierają. Oczywista oczywistość, ale nie dla wszystkich, bo część ludzi ostro protestuje przeciw stanowisku znanego językoznawcy. Społeczeństwo staje się infantylne, a jednym z tego objawów jest rozpowszechniający się syndrom Bambiego. Jeśli ten termin nie jest wam znany, to załączam niżej jedną z definicji. Ludziom dzieje się coś niedobrego z głowami i swój wyparty instynkt macierzyński sublimują na zwierzęta w godny pożałowania sposób.

Ja jednak chciałbym wtrącić swoje trzy grosze do dyskusji o różnicy między umieraniem, a zdychaniem z filologicznej strony:

Słowo "zdychać" jest pochodną "dychać", czyli "oddychać". Zdycha ten, lub to, co już nie oddycha. Natomiast słowo "umierać" poprzez rdzeń "mor" wiąże się nazwami bóstw. W słowiańszczyźnie była to Marzanna (Polska), Morė (Litwa), Marena (Rosja), Mara (Ukraina), Morana (Czechy, Słowenia, Serbia-Chorwacja), Morena (Słowacja, Macedonia). Tzn. ten, kto umiera, mrze, zabiera go mor, ten odchodzi w wymiar metafizyczny, który ściśle związany jest z byciem człowiekiem. A ten/to, kto zdycha, ten po prostu przestaje oddychać. Więc u swoich podstaw, zdychanie nie ma wymiaru pejoratywnego, jest pewnym stwierdzeniem stanu rzeczy: "zdechł" - nie oddycha, czynności życiowe uległy przerwaniu. Pejoratywnym stało się jednak powiedzenie do innego człowieka - "zdychaj", "on zdechł". W ten sposób odmawia się komuś człowieczeństwa - jego dusza nie idzie w zaświaty, nie zabiera go Mara, jest jak zwierzę w ludzkiej skórze i pozbawianie go życia jest pozbawione wg. używającego stygmatyzacji związanej ze szczególną ochroną ludzkiego życia. I w tym momencie wkraczają na scenę infantylni bambiniści, którzy nie chcą wobec zwierząt używać stygmatyzującego słowa "zdychać". Tylko właśnie, na czym polega ta stygmatyzacja...