[ENG-TR] Terapi(It’s mean: Therapy) Forest —||— Terapi Ormanı

ENG

Hello everyone from a rainy and warm day. Today I will tell you about the Therapy Forest, which I visited with my girlfriend on the second day of Eid al-Fitr. This forest in Balçova, Izmir is only half an hour away from the city centre. It is very nice to have such a forest near a metropolitan city. And it is a good reason to have hope for life. Now I will tell you about that day from the very beginning.

We had planned this trip almost a month ago, we just didn't know which day of Eid it was. On the first day, my work was prolonged, so it was left for the second day. So, in the morning, after I took care of my work, we had a nice breakfast and set off. Since we were travelling from Karşıyaka, we first got on the ferry. The ferry and the streets were still busy for the Eid. Even though it was packed, we were able to find a place to sit. On the tramway we got on after the ferry, I was integrated with the door. 😂 Before getting on, I said that there was room for half a person, but as a price for fitting two people in the space, I had to get in and out to give way to those getting off at every stop. 😂

When we got off the tramway, my girlfriend sighed deeply. I was still worried about the last public transport, the bus, which we were going to take as our end-of-episode monster. So before we got on the bus, we used the big shopping mall at this stop as a toilet and refreshment facility. But the bus was not as cramped as I expected. Fortunately, we finally reached our destination.

In order to reach the therapeutic forest, you must first pass through the thermal hotel located here. After the entrance to the hotel, you need to cross this short road next to the car park, paved with cobblestones and surrounded by trees, and then a short asphalt road. The duration of this walk from the bus stop to the entrance of the forest is about 5 minutes. Finally, we reach the last point of the forest, which is free to enter or drive in.

The road, which starts with small and large ascents and descents, is initially a climb. The first stop of this climb, after about 500 metres, is a seat made of stones on the roadside. We stop at this stop immediately. Normally, it is too early to rest, but we stopped because we were already tired from the beginning. 😂

After a short break, we continued our ascent. As we climbed higher and higher, the view of the trees and the dirt road ahead of us both tired and calmed us. When we reached our second stop, we had travelled about 1 km. My girlfriend took a nap for a few minutes on the wooden bench we sat here. 😂 "We're just at the beginning of the road, honey." 😂 We set off again without extending this break. The climb was still going on. Nevertheless, we realised that we were rising not from the course of the road, but from the view we saw. On the road we started almost at sea level, when we saw the sea in the distance and behind the city, our tiredness eased a little.

I had been here before. At that time I had one of my old friends with me. It was easy to follow the guidance of my wise friend. But being a guide is a little more difficult. Fortunately, there is only one way. 😂 At the first junction we encountered on the road, although I was not sure, I guessed that we came to the Monastery junction that my old friend showed me, but I was not sure. Here there is a pathway almost half the size of the dirt road.

This path is steeper. After my girlfriend and I had climbed about a third of the way up, she got tired. Since we weren't sure if it was the way to the monastery, I said, "I'll go up and look, if it's the right place, I'll call you." However, when I went up, I was too far away to make myself heard by shouting. Since she had just bought a new phone, I had both phones with me because of our decision to take the photos with her phone. 😂 Fortunately, it is not very important for my old friend to see this land, which he heard that it was a monastery but did not know exactly. Because the place called monastery is the stones around the grass. It is rumoured that these stones were left from a destroyed monastery. Apart from that, there is no sign of it around or on the ground. If there is, I didn't notice it.

There were people setting up their tents and camping on the plain, which was reached after a steep path. Before I said hello to them and continued on my way, I almost came to the conclusion that it made sense to camp here. At the last moment, I realised there was no water, which is very difficult. How long can you camp where there is no water?!. Still, it's beautiful here. I'll keep it in mind. For now, there are more important things. I have to find my girlfriend when I go down. We were separated for too long. 😂 Fortunately, I found her rested where I left her. It will be a more serene journey now. I rested on the plain and she rested sitting.

Just a short while after this point where we came alive, we reached the summit. I remember this place. When I was walking with my old friend, I remembered that when we came here, he said, "It's easy from now on, baboz, now we start going down". I said the same sentence in a more romantic form to my girlfriend with a wise attitude, as if she had been living in this forest for years. 😂 This was also the point where the city and sea view was replaced by the forest and the stream flowing through the middle, which looked as if it was drawn on a painting. Maybe the road was not getting easier, but people who saw this view were wiping the tiredness from their bodies. For whatever reason. After this point, we were less tired than when we started the road, so we continued on our way.

Our goal was to reach the waterfall. The bank at the monastery crossroads, the waterfall, which had been written - probably with a penknife - in a clumsy way... Sometimes the goal we pursue can be much higher than its tangible existence. We wanted to have the ability to get there, not the worthless, fake jewellery offered by a crudely written map. Moreover, I knew it was impossible. Because when I came in the past, we had arrived at a much earlier hour and still had not reached it at the late hour when my girlfriend and I started walking. Nevertheless, we walked as much as we could...

Finally, we reached the signboard that belittled us with its upright and dignified stance, as if to rub it in our faces that we had walked enough. 6+000 signboard. This means that you have walked 6 kilometres since the beginning of the road. "To reach the waterfall, you have to walk one more kilometre!..." I learnt this information and disappointment from the old man and it was about to get dark. After this sign, "unanimously" we turned back. Unfortunately, we couldn't reach the waterfall of our dreams. "Someday"... 😂

When we started to return, we started climbing upwards again. We were miserable because our hope and the excitement it brought had been destroyed. Our first goal was to reach the summit again. As a matter of fact, we did. However, it is impossible to describe the exhaustion we felt in the meantime. At every turn, we tried to convince ourselves that we passed the summit out of exhaustion and didn't notice it 😂 Until we reached the summit... 😂

After the summit, we started going downhill again, but now we were so tired that we didn't even want to roll around in soft beds, let alone walk downhill or on a flat road. All we wanted to do was stop. Because our legs and feet were not content with aching, they thought that we didn't care about their aching and asked for help from the rest of the body, but the one closest to them, our arse, was being an arse again and ignored them. Since the queue jumped from there to the waist, the waist pain had brought itself to the fore.😂

We accepted all the objects we had seen on the way back as critical thresholds. We thanked a thousand thanks for every object we saw and remembered. And of course we tried to remember our distance. Even though we were exhausted and exhausted due to the effects of excess oxygen and fatigue, we decided to stay as far away as possible from the cliff side of the road on the way back, because logic never left us. Of course, "unanimously.".😂 Because, if we faint from fatigue while walking on the road, we should not roll into the cliff.😂

At the beginning of the journey, from the fountain next to the bench where my girlfriend was napping, we filled our plastic bottles with the water we had brought with us and consumed at every opportunity along the way. Today, we came here to benefit from the meat, milk and everything else of this mountain. 😂 With the onset of darkness, although we accelerated despite all our fatigue, despair and despair never left us until we reached the gate we entered.

We got out of here before the pitch darkness fell on us. Still, when we left, the thought of whether we could walk the rest of the way still lingered in our minds, despite everything. This is how ungrateful and cruel mankind is. Just 5 minutes ago, when we reached the place we were trying to reach, I was in the mode of "What am I doing here?" 😂 Our intention after this was to go to Inciraltı, eat fish bread, sit on the beach and drink beer with hot mussels. But, it was late. We didn't have time to do what we planned. Because the public transport would end. So, on our way to the bus stop, we went to the first place we came across, a meatball shop.

I think the name of this meatball place was Meşhur Köfteci Zeki Usta. I didn't even look at the name properly because the service was very bad and the waiters were uninterested. I can understand that, though. It's a busy holiday. Who knows how many hours people have been working. I was also surprised by the mixed meatball system here. On the plate they brought as mixed meatballs, they sprinkled cheddar on four of the meatballs. There is nothing else that is different. And they charge +20TL for this. Interesting. Fortunately, the meatballs were delicious and filling. We filled our bellies and walked away from here.

Of course, we didn't give up our beer with mussels we wanted to do on the beach.😂 On the way, we had our hot mussels and beers from the mobile mussel seller, at home, we stretched our legs that rebelled from fatigue and watched the TV series we turned on. Despite all the mishaps and fatigue, it was a perfect day with plenty of oxygen. If we go here again, we plan to go early and complete the road. If we have more time, we won't get tired as we will have more resting time. I hope, when that day comes, I will share the photo of us cooling our feet in the cold water where the waterfall flows. Stay happy...

Translated with DeepL

---

TR

Yağmurlu ve ılık bir günden herkese merhaba. Bugün size Ramazan Bayramı’nın ikinci günü, kız arkadaşımla gittiğim, Terapi Ormanı’nı anlatacağım. İzmir Balçova’daki bu orman, şehir merkezinin sadece yarım saat kadar uzağında. Bir Büyükşehir’in yakınında böyle bir orman olması çok güzel. Ve hayata karşı umut beslemek için güzel bir sebep. Şimdi size, o günü, en başından itibaren anlatacağım.

Bu geziyi, neredeyse bir ay kadar önce planlamıştık. Sadece bayramın kaçıncı günü olduğu belli değildi. Birinci gün benim işim uzadığı için ikinci güne kaldı. Böylece, sabahtan ben işlerimi hallettikten sonra, güzel bir kahvaltı yapıp yola koyulduk. Biz Karşıyaka tarafından yola çıktığımız için, ilk önce vapura bindik. Vapur ve sokaklardaki bayram yoğunluğu devam ediyordu. Hınca-hınç dolu olsa da kendimize oturacak bir yer bulabildik. Vapurdan sonra bindiğimiz tramvayda ise ben kapıyla bütünleşmiş bir haldeydim. 😂 Binmeden önce yarım kişilik yer vardır ancak dediğim, boşluğa iki kişi sığmanın bedeli olarak, her durakta inenlere yol vermek için gir çık yaptım. 😂

Tramvay’dan indiğimizde, kız arkadaşım, derinden bir oh çekti. Ben hala bölüm sonu canavarımız olarak bineceğimiz, son toplu taşıma aracı olan otobüs hakkında endişeliydim. Onun için otobüse binmeden önce, bu duraktaki büyük Avm’yi tuvalet ve ihtiyaç molası tesisi olarak kullandık. Fakat otobüste beklediğim sıkışıklık yoktu. Neyse ki sonunda, gitmek istediğimiz noktaya ulaştık.

Terapi ormanına ulaşmak için, öncelikle, burada bulunan termal otelin içerisinden geçmek gerekiyor. Otele girişten sonra, otoparkın yanındaki, Arnavut kaldırım taşlarıyla döşenmiş, ağaçlarla çevrelenmiş bu kısa yolu, sonra da kısa asfalt yolu geçmek gerekiyor. Otobüs durağından, ormanın girişine kadar olan bu yürüyüşün süresi 5 dk kadar. Nihayet, ormanın girişi veya araçla girilmesi serbest olan son noktasına ulaşıyoruz.

Küçüklü büyüklü iniş ve çıkışlarla başlayan yol, başlangıçta, bir tırmanış. Bu tırmanışın, ilk durağı, yaklaşık 500 metre kadar sonra, yol kenarına, taşlardan yapılmış koltuk. Biz bu durakta hemen duruyoruz. Normalde, dinlenmek için erken olsa da biz zaten en başından beri yorgun olduğumuz için durduk. 😂

Kısa moladan sonra, tırmanışımıza devam ettik. Yükseldikçe, çoğalan ağaçların görüntüsü ve önümüzdeki toprak yol, bizi hem yoruyor, hem de dinginleştiriyordu. İkinci durağımıza ulaştığımızda, 1 km kadar yol katetmiştik. Kız arkadaşım burada oturduğumuz ahşap bankta, birkaç dk kestirdi. 😂 “Daha yolun başındayız tatlım.” 😂 Bu molayı da uzatmadan yola tekrar koyulduk. Tırmanış hala devam ediyordu. Gene de biz yükseldiğimizi yolun gidişatından değil, gördüğümüz manzaradan anladık. Neredeyse deniz seviyesinden başladığımız yolda, denizi, uzakta ve şehrin arkasında gördüğümüzde, yorgunluğumuz biraz olsun dindi.

Ben buraya daha önce gelmiştim. O zaman yanımda, ihtiyar arkadaşlarımdan birisi vardı. Bilge birisi olan arkadaşımın rehberliğinde ilerlemek kolaydı. Fakat rehber olmak biraz daha zor. Neyse ki tek bir yol var. 😂 Yolda karşılaştığımız ilk ayrımda ise emin olmamakla birlikte, yaşlı arkadaşımın bana gösterdiği Manastır ayrımına geldiğimizi tahmin ettim, ama tam da emin olamadım. Burada toprak yolun neredeyse yarısı kadar büyüklükte bir patika yol var.

Bu patika yol daha dik. Kız arkadaşımla birlikte, 3 te biri kadarını çıktıktan sonra, yoruldu. Manastıra giden yol olup olmadığından tam da emin olamadığımız için, “ben çıkıp bakayım, eğer doğru yerse seni çağırırım.” dedim. Fakat, yukarıya çıktığımda, bağırarak sesimi duyuramayacağım kadar uzaklaşmıştım. Yeni telefon aldığı için, fotoğrafları onun telefonuyla çekme kararımızdan dolayı da her iki telefon da bendeydi. 😂 Neyse ki ihtiyar arkadaşımın manastır olduğunu duyduğu ama tam da bilmediği bu araziyi görmesi çok da önemli değil. Çünkü manastır diye bahsedilen yer, çimenlerin etrafındaki taşlar. Bu taşların yıkılan bir manastırdan kaldığı söyleniyor. Bunun dışında etrafta ya da zeminde hiçbir emare yok. Varsa da ben farkedemedim.

Dik bir patikadan sonra ulaşılan, düzlükte çadırlarını kurup kamp yapan insanlar vardı. Onlara bir selam verip, yoluma devam etmeden önce, burada kamp yapmanın çok mantıklı olduğu kanaatine varıyordum neredeyse. Son anda, su olmadığını fark ettim. Bu çok zor. Su olmayan yerde ne kadar kamp yapılabilir ki?!. Gene de buralar güzel. Aklımda bulunacak. Şimdilik daha önemli konular var. Aşağı indiğimde kız arkadaşımı bulmam lazım. Çok uzun süre ayrı kaldık. 😂 Neyse ki onu bıraktığım yerde dinlenmiş olarak buldum. Artık daha dingin bir yolculuk olacak. Ben düzlükte, o da otururken dinlendik.

Tam canlandığımız bu noktadan çok kısa bir süre sonra, zirveye vardık. İşte burayı hatırlıyorum. Geçmişti ihtiyar arkadaşımla yürürken, buraya geldiğimizde, "Bundan sonrası kolay baboz, artık aşağı inmeye başlıyoruz" dediğini hatırladım. Aynı cümlenin daha romantik bir forma evrilmiş halini, yıllardır bu ormanda yaşıyormuşçasına, bilge bir eda ile kız arkadaşıma söyledim. 😂 Burası aynı zamanda, şehir ve deniz manzarasının, yerini, tabloya çizilmişçesine düzenli duran orman ve ortasından akan, dere manzarasına geçiş yaptığı noktaydı. Belki de yol kolaylaşmıyor da, bu manzarayı gören insanlar, vücutlarından yorgunluğu silip atıyorlardı. Her ne sebeple olursa olsun. Bu noktadan sonra, yola başladığımızdan daha az yorgunduk. Böylece yolumuza devam ettik.

Hedefimiz şelaleye varmaktı. Manastır ayrımındaki banka, -muhtemelen bir çakıyla- acemice yazılan şelaleye… Bazen, peşinde olduğumuz erek, onun somut varlığından çok daha yüksek olabiliyor. Biz acemice yazılmış bir haritanın sunduğu, beş para etmez, sahte mücevheri değil, oraya ulaşmak yetisine sahip olmayı istiyorduk. Üstelik, ben bunun imkansız olduğunu biliyordum. Çünkü eskiden geldiğimde, çok daha erken bir saatte gelip, kız arkadaşımla yürüyüşe başladığımız geç saatte hala ulaşamamıştık. Gene de gücümüz yettiğince yürüdük…

Sonunda, yeteri kadar yürüdüğümüzü bizim yüzümüze vururcasına, dik ve vakur duruşuyla küçümseyen o tabelaya ulaştık. 6+000 tabelası. Bunun anlamı şu; "yolun başından bu yana 6 km yürüdünüz. Şelaleye ulaşmak için, bir bu kadar daha yürümelisiniz!…" Ben bu bilgiyi ve hayal kırıklığını, ihtiyardan öğrenmiştim. Üstelik, hava kararmak üzereydi. Bu tabeladan sonra, "oy birliğiyle" geri döndük. Ne yazık ki, hayallerimizi süsleyen o şelaleye ulaşamadık. "Elbet bir gün"… 😂

Dönüşe geçtiğimizde, tekrar, yukarı doğru tırmanmaya başladık. Artık umut ve onun getirdiği heyecanımız da yıkıldığı için, perişan haldeydik. Zirveye tekrar ulaşmak, ilk hedefimizdi. Nitekim ulaştık da. Fakat, bu arada hissettiğimiz bitkinliği anlatmam mümkün değil. Her dönüşte, yorgunluktan zirveyi geçip, fark etmediğimize, kendimizi inandırmaya çalıştık.😂 Ta ki zirveye varana kadar… 😂

Zirveden sonra, tekrar yokuş aşağı inmeye başladık. Ama artık, o kadar yorgunduk ki, bırakın yokuş aşağı veya düz bir yolda yürümeyi, yumuşak yataklar içerisinde yuvarlanmayı bile istemiyorduk. Artık tek istediğimiz durmaktı. Çünkü, bacaklarımız ve ayaklarımız ağrımakla yetinmemişler, ağrımalarını umursamadığımızı düşünerek, vücudun geri kalanından yardım istemişler de; onlara en yakın olan, götümüz, gene bir götlük örneği sergileyip duymamazlıktan gelmiş. Sıra oradan bele atladığı için bel ağrısı kendisini öne çıkarmıştı.😂

Gelirken gördüklerimizden, aklımızda kalan, bütün cisimleri, dönüşte, kritik eşik olarak kabul ettik. Gördüğümüz ve hatırladığımız her nesne için, binlerce teşekkürler ettik. Ve tabii ki mesafemizi hatırlamaya çalıştık. Bütün bu, fazla oksijen ve yorgunluğun etkisiyle, esrikleşsek, bitap düşsek de mantık bizi hiç bırakmadığı için, dönüş yolunda, yolun uçurum tarafından, mümkün olduğunca uzakta kalmaya karar verdik. Tabii ki "oy birliğiyle.".😂 Zira, yorgunluktan, yolda yürürken bayılırsak, uçuruma yuvarlanmamalıyız.😂

Yolculuğun başında, kız arkadaşımın uyukladığı, bankın yanındaki çeşmeden, gelirken yanımıza aldığımız ve yol boyunca her fırsatta tükettiğimiz suları taşıyan, pet şişelerimizi doldurduk. Biz bugün, buraya, bu dağın, etinden, sütünden ve daha neyi varsa hepsinden faydalanmaya geldik. 😂 Havanın kararmaya başlamasıyla, bütün yorgunluğumuza rağmen hızlansak da girdiğimiz kapıya ulaşana kadar, çaresizlik ve ümitsizlik, yakamızı hiç bırakmadı.

Zifiri karanlık, üzerimize vurmadan önce, buradan çıktık. Gene de çıktığımızda, aklımızda hala, geri kalan yolu yürüyebilir miydik acaba, fikri, her şeye rağmen varlığını sürdürüyordu. İşte insanoğlu böyle nankör ve acımasız. Daha 5 dk önce, ulaşmaya çalıştığımız yere ulaştığımızda, "Ne işim var benim burada," moduna girmiştim. 😂 Buradan sonra niyetimiz, İnciraltı’na gidip, balık ekmek yedikten sonra, sahilde oturup, sıcak midye eşliğinde bira içecektik. Fakat, saat geç olmuştu. Planladıklarımızı yapabilecek vaktimiz yoktu. Çünkü toplu taşıma bitecekti. Biz de otobüs durağına giderken, karşımıza çıkan ilk yemek saan yer olan bir köfteciye girdik.

Bu köftecinin ismi, sanırım Meşhur Köfteci Zeki Usta’ydı. Sinirden adına bile doğru düzgün bakmadım. Çünkü hizmet çok kötü ve garsonlar ilgisizdi. Gerçi bunu az çok anlayabiliyorum. Bayram yoğunluğu var. Kim bilir kaç saattir çalışıyor insanlar. Gene de o an sinirlendim. Bir de buradaki karışık köfte sistemine şaşırdım. Karışık köfte diye getirdikleri tabakta, köftelerden dört tanesinin üzerine kaşar serpiştirmişler. Farklı olan başka hiçbir şey yok. Ve bunun için +20TL alıyorlar. İlginç. Neyse ki köfte lezzetli ve doyurucuydu. Karnımızı doyurup buradan uzaklaştık.

Tabii ki, sahilde yapmak istediğimiz midye eşliğinde bira keyfimizden vazgeçmedik.😂 Yolda gelirken, seyyar midyeciden sıcak midyelerimizi ve biralarımızı, evde, yorgunluktan isyan eden bacaklarımızı uzatıp, açtığımız diziyi izlerken gerçekleştirdik. Bütün aksiliklere, yorgunluğa rağmen, bol oksijenli, mükemmel bir gündü. Buraya tekrar gidersek erkenden gidip, yolu tamamlamayı düşünüyoruz. Vaktimiz çok olursa, daha fazla dinlenme şansımız da olacağından yorulmayız. Umarım, o gün geldiğinde, şelalenin aktığı yerdeki soğuk suda, ayaklarımızı serinlettiğimiz fotoğrafı da buradan paylaşırım. Mutlulukla kalın…

Bu paylaşım, Türkçe’den İngilizce’ye DeepL sitesinden çevirilmiştir.